एक हुल ताराहरू

एक हुल ताराहरू
मेरो शिर उपर छटपटाईरहेको देखें,
सायद,विपन्नता त्यहाँ पनि उस्तै होला,
अनिकालले जरा गाढेर
पेटमा महेन्द्र राजमार्ग झैँ लामो
पटुका कसेर
कतै आहारको खोजीमा निस्के झैँ देखिन्थे ।
कुनै तारा को आखाँबाट बलिन्द्र वर्षा बर्सिरहेको,
सायद त्यहाँ पनि,
दश वर्षे जनयुद्धले छोरो,भाई,श्रीमान,बुहारी खायो होला !
म निरिह हेरि रहें,बस हेरि रहें ।


अर्को जत्था फेरी हुईकियो,
आकाश फोडेर
अस्तित्व भागबन्डा लगाऊँन तम्सने समूहको विरोधमा ,
कोही,
बादल निचोर्दै थिए,
कोही,
कोही हावा चिथोर्दै ,
डर विक्षिप्त जीवित,
कुनै विध्वंसको,
तैले किन धेरै प्रकाश दिईस,
तँ चै किन बलिनस,बल्ने समयमा,
यस्तै विवाद म झर्लंग सुन्न सक्थें ।
सोचे त्यहाँ पनि यीनै मनुष्य झैँ स्वभाव फैली सकेछ ।
म हेरी रहें, केवल हेरी रहें ।


एक तारा,
सानो झोला भिरेर लाग्दै थियो,
मुग्लानी पारामा,
सानी छोरीको मुहारमा ज्योती भर्ने सपना बोकेर,
ताराको नाईके कुर्लदै थियो,
अब एक वर्षमा तारा समाजलाई स्वर्ग बनाऊँछु,
म अवाक् भएँ ,
फोश्रो आस्वासन त्यहाँ पनि ।
म मौन हेरि रहें, हेरी रहें ।


बिस्तारै सूर्यको आगमनको शंका जगमगायो ।
खैला बैला मच्चियो तारा बिच ,
विचरा ताराहरू बिस्तारै ,
मलिन हुदै गए ,
विलिन हुँदै गए ,
छोप्यो सबै तारा सूर्यले ,
न तारा रहे न अवशेष ।
ताराको संसार पल भर मै मासिएको हेरी रहें ...हेरी रहें ।